Wat een kwartaal (!)  ‘niks doen’ mij leerde

‘niks doen’ is niet helemaal waar, maar dat helpt me wel met de toon zetten voor deze blog. Ik heb namelijk met mezelf afgesproken (lees mezelf gechallenged!) om een heel kwartaal aaneengesloten niet te werken. Helemaal niet, ook niet een beetje. Dus niet even gauw een mailtje, of toch ff een appje, belletje of what so ever. Het klinkt misschien flauw, maar het was nodig. Ik wilde het. Ik was er klaar mee en dus klaar voor. Het moest – zoals altijd bij mij – rigoureus. Alles of niets. Zwart, wit. Aan of uit. Dus, uit.

Slik…

En nu?

Als ik eerlijk ben? Holy shit, wat viel dat tegen in het begin. Het klinkt zo fantastisch en vooral zo superdupersimpel. Niks doen. Maar als je van alles naar niets gaat, is niets best wel heel erg weinig. Het voelde het echt een beetje als afkicken! Ik voelde me een ongedefinieerd in de war. Ineens heul erg moe. Maar bovenal gek onrustig. Ik kon op dat moment twee dingen doen. Er nu écht aan toegeven en het onderzoeken (hart) of het een beetje de kop indrukken, zeggen dat ik me niet moest aanstellen en er ‘gewoon lekker van moest gaan genieten’ (hoofd) want dat komt heus vanzelf goed. Juist ja. 

Ik koos voor optie 1. Herijken om te verrijken zeg maar. Ik ging op onderzoek uit. In mijn eigen lijf, hoofd, hart en ziel. Best heel erg ingewikkeld en best een beetje zweverig voor mijn doen ook. Want, hoe doe je dat? Er aan toegeven en onderzoeken wat je echt voelt? Meer in verbinding komen met jezelf? In alle rust het filmpje nog eens terugspelen om ervan te leren? Jezelf de tijd gunnen om ‘te landen’ na jaren lekker racen.

Heel eerlijk, op dat moment vond ik lekker terug in mijn vertrouwde ratrace springen eenvoudiger dan toegeven aan dit. Een duidelijke gevalletje van hoofd-hart-struggle. Een struggle waarvan er in de dagen, weken daarna nog best een paar volgden ;-) want bij onderzoeken hoort nieuwe dingen uitproberen, veel lezen, luisteren en leren, toetsen, testen, voelen, zijn en ook gewoon doen? 

Dus naast het heerlijke veel thuis en samen zijn, het vele knuffelen met mijn neefje en nichtjes, het eindeloze zonnen en zwemmen, het lekkere koken, eten, drinken, het genieten van vrienden en familie, het veeele sporten en slapen én een heerlijke vakantie (dus zeg maar de regulars waar ik wel heel dankbaar voor ben!) heb ik vooral veel nieuws geprobeerd en geleerd.

Te beginnen met de stapel boeken die zo hoog is als ik zelf ben die ik verslonden heb. Heerlijk als je daar tijd voor hebt (lees: maakt, i know). Lezen ansich is natuurlijk niet nieuw voor me, maar wel in deze hoeveelheden en vooral de onderwerpen waarover ik begon te lezen. Dat ging van (gedrags)wetenschap tot spiritualiteit. Van psychologie tot de natuurwetten. Van kapitalisme tot duurzaamheid. Van zelfhulpboek tot voorleesboek. En van ook gewoon foute chicklits tot vele vormen van organisatieverandering. Rode draad? Mijn fascinatie voor (hoe werkt) de mens. Waar komen we vandaan, of sterker nog, waartoe zijn we hier? Soms tot in de oneindigheid van het universum en soms terug tot micro niveau, N=1, juist, ik. Wow. Wat een informatie en inspiratie!

In lijn met al die boeken heb ik voor het eerst echt met plezier podcasts geluisterd. Tot voor kort had ik daar altijd een haat-liefde-verhouding mee, het concept sprak me aan (ideaal namelijk want je kunt het lekker in de auto, op de fiets of tijdens het wandelen doen!) maar het wist me nog niet te raken of boeien. Godzijdank werd ik toen door een vriendin getipt op de 100% podcast show van Thijs. Een jongen die ik nog nooit heb ontmoet maar voor mijn gevoel wel echt heb leren kennen deze zomer :) . Echt heerlijk hoe hij je meeneemt in zijn verwondering over de wereld en in gesprekken met zijn gasten. Dus deze ontdekking in combinatie met mijn persoonlijke doelstelling om iedere dag te sporten/wandelen bleek perfect. Uuuren heb ik  geluisterd – vaak vergezeld door de heerlijke zon! – naar Thijs en zijn gasten over de wereld en het leven. In mijn geval specifiek naar afleveringen over persoonlijke ontwikkeling, bewuster leven, ondernemerschap, spiritualiteit en duurzaamheid.

Zoveel nieuwe kennis en inzichten is fantastisch en waardevol maar ik ben ook van de afdeling ik moet het ervaren, beleven. Ik wil het voelen. Dus ook daar ben ik gaan proberen. Zo heb ik bijvoorbeeld een transformational breath sessie bijgewoond. Wow. Ja, echt. Doei comfortzone. Voor mensen die dit (net zoals ik tot kort daarvoor) niet kennen, dit is een sessie van zo’n 3 uur waarin je op yoga-achtige wijze meer bewust wordt van je ademhaling en door oefeningen meer in verbinding komt met jezelf en in een andere staat van bewustzijn komt. (En terwijl ik dit schrijf denk ik, dit gaat weerstand opleveren, want wat staat hier nou?! Zo zou ik eerder ook hebben gereageerd, maar ik heb dit meegemaakt en kan en wil het gewoon niet anders opschrijven dan zo, want zo was het, voor mij). Wat een beleving. Ook eentje overigens waar mijn hoofd en hart het grondig met elkaar oneens waren, hashtag struggle.

De warming up tijdens de sessie was een vorm van yoga (had ik ook nog nooit echt gedaan!) en terwijl ik daar op de grond lag nam ik me voor om ergens bij mij in de buurt een yoga school en vorm te zoeken die bij mij past en om dat dus vaker te gaan doen. Zo gezegd, zo gedaan. Hallo nieuwe, fijne gewoonte. Hoewel, als ik eerlijk ben is het nog steeds wel elke week een mini-struggle als ik naar mijn les ga, maar iedere keer als ik er vandaan kom voel ik me goed dus wint mijn hart :) 

Misschien is het belangrijkste nog wel dat ik door dit alles rustig genoeg werd om ook daadwerkelijk niks te doen. Gewoon, in mijn schommelstoel aan het water of op een handdoekje in het gras. Gewoon zitten, liggen, zijn. Horen, zien, voelen, ruiken. (ok, best geregeld ook slapen ;-) En heel belangrijk, even geen scherm. Ik merkte dus hoe ongelooflijk vaak ik mijn iPhone pakte om te reageren of consumeren. Logisch in je werkrush en ritme, maar nu was het niet nodig en leidde het eerder af dan dat het wat toevoegde. Dus, weg ermee. En, begrijp me niet verkeerd, ik vind heul veel telefoon gebruik niet perse erg want het hoort gewoon bij hoe we nu leven, vergaren er veel kennis door en blijven in verbinding met mensen, maar deze bewustwording was toch goed. En deed me dus beslissen om hem vaak binnen te laten als ik lekker genoot van het vele buiten zijn. De fantastische, bloedhete en best lange zomer hielp me hier wel enorm bij. Want als het zo’n weer was geweest als op het moment van schrijven, dan was het me minder makkelijk af gegaan denk ik, iets met je krijgt wat je verdient denk ik dan maar  ;-)

Terug naar de vraag, en nu?

Ik heb het gevoel dat ik dankzij deze beslissing mezelf wat beter heb leren kennen en dat is een heel groot goed. Ik begrijp wat beter waar dingen vandaan komen, wat ik belangrijk vind, hoe mijn eigen besturingssysteem werkt en hoe ik wil dat mijn route vooruit eruit moet zien. Dat helpt mij weer om mijn eigen impact te vergroten en van waarde te zijn. Dus ondanks dat ik het in het begin best ongemakkelijk vond ben ik nu blij (en ook best een beetje trots op mezelf!) dat ik heb doorgezet en ben ik mezelf dankbaar dat ik me dit heb gegund. Dat ik naar mijn hart heb geluisterd. En nu via mijn blog mijn hart ook lucht! Shit, dit is best een beetje spannend hoor. Zo’n persoonlijk stuk ineens. Maar ik wil het graag met je delen omdat ik hoop dat het je inspireert en motiveert om zelf ook eens wat af te remmen, wat uit te zoomen en wat rust te nemen om meer in verbinding te komen met jezelf. Als ik het kan, dan kun jij het ook ;-)

En het antwoord werk-wise op de vraag ‘en nu’, is dat ik her en der weer met mensen in gesprek ben, mensen die ik vertrouw, die ik bewonder, die ik waardeer en respecteer. Dat is voor mij altijd een start en de basis geweest. Daarna weet je nooit hoe een koe een haas vangt. Maar weet ik wel dat ik zoek naar een leuk, complex, uitdagend verandervraagstuk op niveau, het liefst in een publiek-private sfeer. Ik weet natuurlijk ook dat dit soort klussen niet op bestelling gaan, maar zo is het ‘en nu cirkeltje’ wel weer lekker rond (ja, geen zorgen. Een tikke spiritueler dan je van me gewend bent misschien, maar de gestructureerde conceptdenker is hiermee niet verdwenen ;-).

En nu? Vol vertrouwen vooruit!

*in arm knijpt*

Jeetje. Normaal gesproken lees ik dit soort verhalen altijd bij anderen.
En nu heb ik het gewoon zelf beleefd, beschreven én gedeeld…

*glimlacht*